بین کامنتهای خصوصیم دنبال رمز وب یکی از دوستان بودم که چشمم خورد به دو تا کامنت.
تنها کامنتهای خصوصی که رمز وبلاگ کسی نیست ولی من انقدر دوستشون داشتم که دلم نیومده حذفشون کنم.
یکیش کامنتی از یه خواننده ی خاموش نازنین به اسم مونا.
مونا جانم ،چیزایی که تو این کامنت نوشتی فراتر از حد و اندازه ی من هست،ولی من هر بار کلی حس خوب میگیرم از خوندنش.
کامنت دیگه هم از خواننده ی خاموش دلنیای نازنین.که لطف داره و گفته که همیشه منتظر نوشته هامه.
امیدوارم هنوز هم اینجا رو بخونید و بدونید که همیشه به یادتونم
.
اینا رو گفتم که بگم ممنون از تک تک شماهایی که این وب رو میخونید و همراهم هستید.چه روشن چه خاموش.دنیایی حس خوب رو بهم تزریق میکنید.
چند تا از دوستان خاموش هم که چند باری روشن شدن حسابی تو ذهن و دلم موندگار شدن.
مثل آرزو جان که شب عاشورای پارسال با کامنتش اشکم رو دراورد.
خواننده ی خاموش عزیزم که باهم، هم مسیریم و یه فرزندخوانده ی نازنین داره.
یا خاموش عزیز که همیشه همراهمه و گهگاهی روشن میشه.
فرناز نازنین که هر روز به امید خوندن پست پسرکم اینجا رو چک میکنه.
خلاصه که دوستتون دارم رفقای جان
درباره این سایت